Zarządzanie wilgocią podczas ukorzeniania sadzonek

Zarządzanie wilgocią podczas ukorzeniania sadzonek wegetatywnych ma kluczowe znaczenie dla uzyskania jednolitego ukorzenienia.

Podczas rozmnażania nieukorzenione sadzonki wymagają wody, aby zapobiec wysuszeniu (śmierci) i procesom takim jak fotosynteza, które wpływają na rozwój korzeni i wzrost. Propagatory muszą minimalizować transpirację (utratę wody w liściach) do momentu powstania i rozwoju korzenia, a sadzonki mogą zastąpić utraconą wodę.

Od kija do rozwoju korzeni, propagatorzy czasami zużywają zbyt mało wody lub wilgoci, ale najczęściej dostarczają zbyt dużo wody, co prowadzi do wymywania i podmokłych substratów rozmnażania, nierównomiernego ukorzenienia i utraty sadzonek. Aby wyprodukować wysokiej jakości ukorzenione sadzonki, propagatorzy muszą zarządzać wilgocią w środowisku propagacji wraz ze światłem, temperaturą i odżywianiem.

Właściwa ilość wilgoci

Praktyką często obserwowaną podczas rozmnażania nieukorzenionych sadzonek jest częste, ciężkie zaparowanie, które zapewnia zbyt dużą wilgotność i należy go unikać. Zadaniem mgiełki jest zapewnienie wystarczającej ilości wilgoci na liściu, aby zapobiec więdnięciu i wysuszeniu. Przed przyklejeniem sadzonek podłoże do rozmnażania powinno być nawadniane do punktu, w którym woda kapie z tacek lub do odpowiedniego poziomu wilgoci. Dostępna woda w podłożu propagacyjnym dostarczy wilgoci wymaganej przez cięcie, aby pozostało jędrne, gdy pojawią się korzenie.

Zapewnienie właściwego zarządzania wilgocią po umieszczeniu sadzonek w środowisku rozmnażania może być trudne ze względu na różnorodność upraw i różne wymagania wilgotnościowe między gatunkami i tempo rozwoju korzeni. Niektóre rośliny wymagają większej ilości mgły, aby pozostać jędrna, zwłaszcza w pierwszych kilku dniach rozmnażania. Inne uprawy muszą być bardziej suche.

Trudna kontrola

Wilgotność może być trudna do kontrolowania. Najczęściej określamy wilgotność jako wilgotność względną lub proporcja pary wodnej w powietrzu jest równa ilości powietrza, jaką może utrzymać w danej temperaturze. Bardziej użytecznym i absolutnym pomiarem wilgotności jest ciśnienie pary, które jest miarą pary wodnej (postaci gazowej) w powietrzu i niedoboru ciśnienia pary (VPD), która jest różnicą między rzeczywistą prężnością pary (wilgoć w powietrzu) i ciśnienie pary nasyconej (maksymalne ciśnienie pary wodnej lub ile wilgoci powietrze może utrzymać po nasyceniu). Zasadniczo deficyt ciśnienia pary określa ilościowo, jak blisko powietrza propagacji jest nasycenie w danej temperaturze. Aby zminimalizować transpirację, propagatory powinny utrzymywać niski deficyt ciśnienia pary (powietrze jest bliskie nasycenia) około 0,3 kPa.

Zarządzanie wilgocią w środowisku rozmnażania jest integralną praktyką kulturalną, która w połączeniu z optymalnymi warunkami środowiskowymi spowoduje uzyskanie wysokiej jakości, dobrze zakorzenionych wykładzin.