Przejdź do treści głównej

Tag: baza kwiatów

Encyklopedia kwiatów i roślin: Anemon (Zawilec)

Anemon (zawilec) to rodzaj około 200 gatunków roślin z rodziny jaskrowatych, rodzimych w strefach umiarkowanych. Zawilce rosną dziko w wielu krajach europejskich, w Ameryce Północnej i Japonii.

Są obecne głównie w lasach, zaroślach i górskich łąkach. Rodzaj jest blisko spokrewniony z Pulsatilla („Pasque flower”) i Hepatica. Niektórzy botanicy odbierają nawet oba te rodzaje jako Anemony.

Anemon, czyli zawilec

Zawilec to bylina z podstawowymi liśćmi i długimi łodygami, które mogą być ustawione pionowo lub prostopadle. Liście są proste lub złożone z klapowanymi, podzielonymi lub niepodzielnymi skrzydłami liści. Marginesy liści mają kształt ząbkowany lub cały.

Kwiaty są wytwarzane pojedynczo, w zestawach po 2–9 kwiatów lub w baldach, nad skupiskiem przylistków lub płatków. Płatki mogą być dowolnego koloru, natomiast słupki mają jeden zalążek.

Owoce są jajowate, które gromadzą się w ciasnej gromadzie, kończąc różne wydłużone łodygi, jednak wiele gatunków ma zgrupowania siedzące, kończące łodygi.

Zawilec pochodzi od greckiego słowa anemoi, co w języku angielskim oznacza „wiatry”.

Zagrożony gatunek storczyków na Filipinach

Na wyspie Samar na Filipinach odkryto rzadki gatunek storczyków, jednak naukowcy ścigają się z czasem, aby ochronić je przed wyginięciem. Zostały sklasyfikowane jako „krytycznie zagrożone”.

Orchidea Pseuderia samarana to pierwszy ze storczyków, należących do rodzaju Pseuderia na Filipinach, według botanika Zhereeleena Menesesa – profesora biologii środowiska, na uniwersytecie w Los Baños.

Storczyki Pseuderia występują przede wszystkim w Nowej Gwinei oraz na wyspach Moluccas, Mikronezji, Wyspach Salomona i Fidżi.

27-letnia Meneses odkryła storczyki podczas badań terenowych w 2015 roku, na wzgórzach Paranas w prowincji Samar. – Zadziwiające jest to, że występują tylko na wzgórzach, szczególnie w lasach nad formacjami wapiennymi. Za każdym razem podczas kilku wędrówek widzieliśmy około 20-30 „dojrzałych osobników” orchidei – mówi Meneses

P. samarana należy w kategorii Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody jako „krytycznie zagrożony”. Opierało się to na obliczeniach naukowych, na przykład populacji gatunków w stosunku do obszaru, który zajmuje.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Alstremeria

Alstremeria (Alstroemeria), znana również jako lilia peruwiańska, czy lilia Inków, to wyjątkowy kwiat cięty w rodzinie krasnolicowatych.

Istnieje około 80 gatunków rodzimych w Ameryce Południowej, z największą różnorodnością w Chile. Dzięki dzisiejszym mieszańcom i odmianom, ogrodnik domowy ma wiele opcji kolorystycznych. Niektóre z nich naturalizowały się w Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Australii, Nowej Zelandii, na Maderze i Wyspach Kanaryjskich.

Większość gatunków jest wieloletnia i rośnie przez cały rok w strefach mrozoodporności roślin USDA od 8 do 10.

Alstroemeria jest ceniona zarówno przez profesjonalistów, jak i amatorów ze względu na jej uderzające, przypominające azalie kwiaty.

Występuje w szerokiej palecie kolorów, mając długą żywotność w wazonie. Solidne łodygi podtrzymują mocne skupiska żywych kolorów płatków, które często są prążkowane lub nakrapiane kontrastowymi kolorami. Ponadto liście skręcają się w unikalny sposób, dzięki czemu spód staje się górną powierzchnią. Tuż pod kwiatami znajduje się pasmo liści, a następnie więcej naprzemiennie w dół łodygi. Raz zebrana peruwiańska lilia wytrzymuje dobre dwa tygodnie w wodzie. Funkcjonuje jako wypełniacz wśród większych okazów w wysokich wazonach, a także jako samodzielny w małych wazonach i miseczkach.

Fakty na temat Alstremerii

  • kwitnie późną wiosną lub wczesnym latem,
  • występuje w kolorach pomarańczowym, różowym, fioletowym, czerwonym, żółtym, białym lub łososiowym,
  • nazwa Alstroemeria pochodzi od szwedzkiego botanika Klas von Alstroemer, który był uczniem wielkiego klasyfikatora botanicznego Linneusza,
  • większość nowoczesnych hybrydowych roślin rozmnaża się w laboratorium,
  • opracowano wiele mieszańców i około 190 odmian, z różnymi oznaczeniami i kolorami, od białego, złotożółtego, pomarańczowego; do moreli, różu, czerwieni, fioletu i lawendy,
  • kwiaty nie mają zapachu,
  • kwiaty mają żywotność w wazonie około dwóch tygodni,
  • nie wszystkie kwiaty mają płatki w paski,
  • przestaje produkować kwiaty, jeśli jest zbyt gorąco.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Tillandsia

Tillandsia (Oplątwa) to rodzaj około 650 gatunków zimozielonych, wieloletnich roślin kwiatowych z rodziny bromeliowatych. To znane rośliny powietrzne.

Rodzime w lasach, górach i pustyniach północnego Meksyku i południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych, Mezoameryki i Karaibów do środkowej Argentyny. Ich liście, mniej więcej srebrzyste, są pokryte specjalnymi komórkami, zdolnymi do szybkiego wchłaniania gromadzącej się na nich wody.

Są one również powszechnie znane jako rośliny powietrzne, ze względu na ich naturalną skłonność do przylegania tam, gdzie pozwalają na to warunki: przewody telefoniczne, gałęzie drzew, kora, gołe skały itp. Mają zdolność do łatwego rozprzestrzeniania się. Większość gatunków Tillandsia to epifity. Niektóre z nich to aerofity, które mają minimalny system korzeniowy i rosną na zmieniającej się glebie pustynnej. Ze względu na epifityczny sposób życia roślin osobliwością jest to, że przystają w ziemi, ale zwisają w powietrzu na gałęziach.

Są to wieloletnie rośliny, które wykazują wiele różnic fizjologicznych i morfologicznych, co czyni ten rodzaj doskonałym przykładem różnorodności. Mając rodzime siedliska, które różnią się od epifitycznych i saksikolicznych, gatunki mają pewne adaptacje, takie jak systemy korzeniowe zaprojektowane do zakotwiczenia w innych roślinach lub podłożach, a także zmodyfikowane trichomy, w celu spożycia wody i składników odżywczych.

Kolory zmieniają się pomiędzy czerwonym, żółtym, fioletowym i różowym, co pomaga przyciągać zapylacze. Te zmiany kolorów mogą również wystąpić na liściach roślin powietrznych w okresie kwitnienia. Zapylacze tego rodzaju obejmują m.in. ćmy oraz kolibry.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Nasturcja

Nasturcja (Tropaeolum) to rodzaj około 80 gatunków jednorocznych i wieloletnich roślin kwiatowych, z rodziny nasturcjowatych.

Pochodzi z Ameryki Południowej i Środkowej, obejmuje kilka bardzo popularnych roślin ogrodowych.

Najczęstsze to T. majus, T. peregrinum i T. speciosum. Jednym z najtwardszych gatunków jest T. polyphyllum z Chile, którego wieloletnie korzenie mogą przetrwać zimę pod ziemią, na wysokości 3300 metrów.

Rośliny tego rodzaju mają efektowne, często intensywnie jasne kwiaty i zaokrąglone liście z ogonkami pośrodku. Jasne i wesołe nasturcje należą do najłatwiejszych do uprawy kwiatów.

Co ważne – nasturcje są jadalne. Każda część rośliny, w tym liście i kwiaty, ma smaczny, wyraźny smak. Kwiaty i liście mają orzeźwiający, pieprzny smak, a nasiona stanowią doskonały zamiennik kaparów. Zarówno kwiaty, jak i liście stanowią wspaniały dodatek do każdego letniego talerza. Tropaeolum został wprowadzony do Hiszpanii z obu Ameryk w połowie XVI wieku i był powszechnie stosowany jako składnik sałatkowy w taki sam sposób, jak w ogrodzie. Kwiaty nasturcji mogą być pomarańczowe, czerwone lub żółte.

nasturcja

Encyklopedia kwiatów i roślin: Gerbera

Gerbera to roślina doniczkowa, pochodząca z rodziny astrowatych. Zobaczysz ją w bukietach, ale też w warunkach domowych, np. na balkonie czy parapecie.

Gerbera pochodzi z tropikalnych terenów Ameryki Południowej, Azji, a także Afryki. Dziko rosnących gatunków jest około 50, później były hodowane w ogrodach, aż powstały specjalne, niższe odmiany, nadające się do warunków domowych, osiągających około 30 centymetrów wysokości.

Duże główki kwiatowe mają promienne płatki, wokół środkowego dysku małych kwiatów.

Gerbera jest bardzo popularna i szeroko stosowana jako ozdobna roślina ogrodowa lub jako kwiaty cięte. Udomowione odmiany są wynikiem krzyżowania kilku odmian. Istnieje tysiące rodzajów, które różnią się znacznie kształtem i rozmiarem, a także kolorem. Często ten sam kwiat może mieć płatki w kilku różnych kolorach.

Gerbera jest również ważna z handlowego punktu widzenia. Jest to piąty najczęściej używany kwiat cięty na świecie (po róży, goździku, chryzantemie i tulipanie). Jest również stosowany jako model w badaniu formowania się kwiatów.

Na południu kwiaty gerbery są popularne jako wieloletnie, natomiast północni hodowcy czasami traktują je jako rośliny jednoroczne i wykorzystują żywe kolory, by zaakcentować wygląd swoich ogrodów.

Jednak bardziej popularnym zastosowaniem na są rośliny, które można wręczyć jako prezenty i przechowywać jako rośliny doniczkowe. Są również używane jako kwiaty cięte. Niezależnie od tego, czy są hodowane w środku, czy na zewnątrz, można być pewnym, że to bezpieczne rośliny do uprawy wokół zwierząt domowych, które nie są trujące dla psów ani kotów. Ze względu na efektowne kolory, są one również doskonałym wyborem do wykorzystania do dekoracji patio i tarasów.

Gerbera

Encyklopedia kwiatów i roślin: Zamiokulkas

Zamiokulkas jest rośliną wieloletnią z rodziny obrazkowatych, pochodzących z południowo-wschodniej Afryki. Jest popularną rośliną pokojową.

Naturalnym środowiskiem tego rodzaju jest strefa zwrotnikowa we wschodniej Afryce oraz podzwrotnikowa w południowo-wschodniej części kontynentu.

Zamiokulkas swój zasięg zaczął rozszerzać na przełomie XX i XXI wieku, gdy spory potencjał zauważyli holenderscy hodowcy. Od 1996 roku rozpowszechniany jest na całym świecie.

Z szerokimi, atrakcyjnymi, ciemnozielonymi liśćmi, ma wiele korzystnych cech dla biur i domów. Toleruje zaniedbanie, jest odporna na suszę i przyjmuje warunki słabego światła. Jego woskowe, gładkie liście odbijają światło słoneczne i rozjaśniają pokoje. Roślina jest również oczyszczaczem powietrza, a w badaniu NASA naukowcy odkryli, że jest szczególnie biegła w usuwaniu dużej ilości toksyn, takich jak ksyleny, toluen i benzen.

Ma swoją nazwę zwyczajową, pochodzącą od nazwy botanicznej. Ponieważ Zamioculcas zamiifolia była długa i trudna do powiedzenia, wielu pracowników przedszkoli skróciło ją do ZZ (ZZ Plant).

Jedną z głównych wad jest to, że wszystkie części rośliny są trujące. W 2010 roku pojawiły się fałszywe pogłoski, że spowodowały raka i są tak niebezpieczne, iż ​​ludzie noszą rękawiczki podczas obchodzenia się z nią. Nie okazało się to prawdą. Zamiokulkas nie wywołuje raka, trzeba jednak trzymać ją daleko od zwierząt i dzieci, a po pracy nad rośliną należy umyć ręce, by uniknąć podrażnienia skóry.

Zamiokulkas

Encyklopedia kwiatów i roślin: Ciemiernik biały

Ciemiernik biały to wieloletnia roślina, należąca do rodziny jaskrowatych. W Polsce nazywana jest także świąteczną różą, bądź różą Bożego Narodzenia.

Warto zaznaczyć, że choć kwiaty przypominają dzikie róże, to jednak nie ma z nimi nic wspólnego. W Polsce przyjęła się nazwa Ciemiernik biały, ze względu na występujące białe kwiaty. Łacińska nazwa Helleborus niger oznacza natomiast czarne barwy.

Ta zimozielona roślina nie jest egzotyczna, jak można przypuszczać na pierwszy rzut oka. Dziko występuje w Europie Środkowej i Europie Południowej.

Kiedy większość roślin ogrodowych hibernuje, ciemiernik biały z ciemnozielonymi liśćmi i promiennymi kwiatami nadaje kolor w ogrodzie podczas okresu zimowego. Osiąga 23-30 centymetrów wysokości.

Duże, płaskie kwiaty na krótkich łodygach od zimy do wczesnej wiosny, są na ogół białe, ale czasami zdarzają fioletowe lub różowe. Czubki płatków mogą być zarumienione na różowo lub zielono, z żółtym uzupełnieniem na środku. Świąteczna róża kwitnie od listopada do marca, jest prawie całkowicie odporna na śnieg lub mróz.

Ciemiernik biały

Encyklopedia kwiatów i roślin: Fuksja

Fuksja (Fuchsia) to bogaty gatunek roślin należących do rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae). Jest jednym z popularniejszych kwiatów balkonowych.

W grupie fuksji jest ponad 100 gatunków oraz około 12 000 odmian, z których większość pochodzi z górskich lasów Ameryki Środkowej i Południowej. Kilka gatunków występuje na Tahiti i w Nowej Zelandii.

Fuksje są znane w Europie od początku XVIII wieku. W XIX wieku stały się pożądaną rośliną ozdobną i nadal są uprawiane w Europie Środkowej, często jako roślina doniczkowa, roślina balkonowa lub krzew ogrodowy. W regionach o korzystnych warunkach klimatycznych są powszechnie stosowaną rośliną ozdobną.

Nazwa pochodzi od niemieckiego lekarza i botanika Leonharta Fuchsa, który żył w XVI wieku.

Fuchsia wyrobiła sobie markę prawdziwego klasyka wśród kreatywnych kompozycji roślin do letnich ogrodów. Dzięki istnieniu wytrzymałych odmian, kolorowy festiwal z niepowtarzalnymi kwiatami nie ogranicza się do balkonów i tarasów, bowiem z powodzeniem znajduje swoje zastosowanie np. w kwietnikach.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Pierwiosnek

Pierwiosnek (Primula) to rodzaj roślin kwitnących z rodziny pierwiosnkowatych (Primulaceae). Wiele gatunków jest bardzo cenionych jako kwiat ozdobny.

Pierwiosnki są intensywnie uprawiane, często w formie hybryd, co ma miejsce od wielu lat. Pochodzą z umiarkowanego klimatu półkuli północnej, na południe od tropikalnych gór Etiopii, Indonezji i Nowej Gwinei oraz z umiarkowanych stref w Ameryce Południowej. Prawie połowa znanych gatunków pochodzi z Himalajów. Łącznie jest ich około 500.

Primula jest złożonym i różnorodnym rodzajem, z wieloma siedliskami, od alpejskich stoków po podmokłe łąki. Rośliny kwitną głównie wiosną, a kwiaty często pojawiają się w kulistych baldachach, na grubych łodygach powstających z podstawowych rozet liści; ich kwiaty mogą być fioletowe, żółte, czerwone, różowe, niebieskie lub białe. Wiele gatunków jest przystosowanych do klimatu alpejskiego.

Pierwiosnki są łatwymi w uprawie roślinami wieloletnimi, które występuje w wielu kolorach i kształtach, które świetnie przyjmują się w ogrodach, choć można je również trzymać w doniczkach.

Pierwiosnek