Autor: Tomasz Warsiński

Encyklopedia kwiatów i roślin: Piwonia

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-08-01. Opublikowano w Byliny, Encyklopedia kwiatów, Krzewy liściaste, Kwiaty doniczkowe, Kwiaty ogrodowe, Kwiaty wiosenne, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Piwonia

Piwonia (paeony, peony) to roślina kwitnąca z rodzaju Paeonia, jedyny rodzaj z rodziny Paeoniaceae. Pochodzi z Azji, Europy i zachodniej Ameryki Północnej.

Naukowcy różnią się co do liczby gatunków, które można rozróżnić, w zakresie od 25 do 40, chociaż obecny konsensus to 33 znane gatunki.

Piwonie – opis

Większość to wieloletnie rośliny zielne o wysokości 0,25cm–1 m, ale niektóre to drzewiaste krzewy o wysokości 0,25cm–3,5 m. Mają złożone, głęboko klapowane liście i duże, często pachnące kwiaty, w kolorach od fioletowego i różowego do czerwonego, białego lub żółtego, późną wiosną i wczesnym latem. Kwiaty mają krótki okres kwitnienia, zwykle tylko 7-10 dni.

Piwonie należą do najpopularniejszych roślin ogrodowych w regionach umiarkowanych. Piwonie zielne są również sprzedawane jako kwiaty cięte na dużą skalę, chociaż ogólnie dostępne tylko późną wiosną i wczesnym latem. Pojawiającym się źródłem piwonii w połowie do późnego lata jest rynek alaski. Wyjątkowe warunki uprawy z powodu długich godzin nasłonecznienia tworzą dostępność z Alaski, gdy inne źródła zakończyły zbiory.

Jak uprawiać piwonie?

Piwonie są klasycznymi roślinami ogrodowymi, które mogą rozwijać się przez dziesięciolecia przy minimalnej staranności, gdy są sadzone w miejscu, które lubią, w glebie, która odpowiada ich potrzebom. To jedna z najdłużej żyjących roślin ogrodowych, bowiem piwonie są czasami przekazywane z pokolenia na pokolenie w rodzinach. Bardzo ważne jest, aby prawidłowo wykonać początkowe sadzenie, ponieważ piwonie mogą być temperamentne, jeśli zostaną przeniesione po ich założeniu.

Daj każdej piwonii wystarczającą przestrzeń, aby osiągnąć dojrzałość bez zatłoczenia. Oznacza to średnicę 90-120 cm dla każdej rośliny. Piwonie są szczególnie podatne na szarą pleśń (botrytis), gdy są sadzone zbyt blisko, a powietrze nie może swobodnie przepływać między roślinami. Wybierz miejsce chronione przed silnymi wiatrami. Posadź swoje piwonie z dala od innych drzew i krzewów, ponieważ nie lubią konkurować o składniki odżywcze i wodę.

Piwonie lubią chłód zimą. Aby ustawić pąki kwiatowe, korzenie piwonii powinny być sadzone stosunkowo blisko powierzchni gleby – tylko około 5-8 centymetrów. Pozostawienie korzeni tak odsłoniętych może wydawać się dziwne, ale piwonie rzeczywiście potrzebują tego chłodu, aby osiągnąć stan uśpienia i ustawić pąki.

Czas kwitnienia dla piwonii waha się od późnej wiosny do późnego lata, w zależności od odmiany, ale wszystkie rodzaje najlepiej sadzić jesienią, około 6 tygodni przed zamarznięciem ziemi. Daje to roślinom czas na osiedlenie się i ustanowienie korzeni przed zimą. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku sadzenia gołych piwonii korzeniowych lub podczas przesadzania, ale nawet podczas sadzenia doniczkowych piwonii sadzenie jesienne daje lepsze wyniki, niż sadzenie wiosną.

Światło i gleba

Piwonie potrzebują miejsca, które odbiera co najmniej 6 godzin słońca każdego dnia, a cały dzień słońca jest jeszcze lepszy. Bez wystarczającego nasłonecznienia otrzymasz mniej kwiatów, a rośliny będą miały większe ryzyko chorób grzybowych, takich jak szara pleśń.

Piwonie idealnie pasują do dobrze osuszonej, lekko kwaśnej gleby (pH 6,5 do 7,0). Jeśli sadzisz w ciężkiej gliniastej glebie, zmieniając kompostem lub mieszanką gleby oznaczoną azaliami i rododendronami, ułatwi to Twojej osadzie piwonii osiedlenie się. Ponieważ piwonie mogą pozostawać w tym samym miejscu przez ponad 70 lat, znalezienie czas na przygotowanie gleby przed sadzeniem, to dobrze spędzony czas.

Konieczne jest coroczne stosowanie kompostu zmieszanego, z bardzo małą ilością nawozu wokół podstawy rośliny. Zrób to zaraz po zakończeniu kwitnienia roślin.

Zimą nie duś piwonii mulczem. W pierwszym sezonie zimowym można mulczować luźno za pomocą igieł sosnowych lub rozdrobnionej kory, ale ściółkę należy natychmiast usunąć wiosną.

Podlewanie, wilgotność, temperatura

Piwonie potrzebują wilgotnej, dobrze przepuszczalnej gleby, aby mogły się rozwijać. Idealnie powinny otrzymywać od 25-50 mm wody tygodniowo. Zmroź swoje piwonie, aby pomóc im zatrzymać wodę i zmniejszyć prawdopodobieństwo chwastów.

Piwonie preferują chłodniejsze obszary (strefy wytrzymałości 3-8 i najlepiej, gdy doświadczają zimnych zim. Mogą rozwijać się w stosunkowo wilgotnych miejscach, ale nie są odporne na suszę).

Encyklopedia kwiatów i roślin: Floks

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-08-01. Opublikowano w Byliny, Encyklopedia kwiatów, Kwiaty wiosenne, Rośliny jednoroczne, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Floks

Floks (phlox) to rodzaj ponad 80 gatunków roślin wieloletnich i jednorocznych z rodziny Polemoniaceae. Niektóre kwitną wiosną, inne latem i jesienią.

Kwiaty mogą być jasnoniebieskie, fioletowe, różowe, jaskrawoczerwone lub białe. Wiele jest pachnących. Znajdują się głównie w Ameryce Północnej, jednak występującą także na Syberii oraz w różnych siedliskach od tundry alpejskiej, po otwarte lasy i prerie.

Nazwa pochodzi od greckiego słowa phlox, oznaczającego płomień, w odniesieniu do intensywnych kolorów kwiatów niektórych odmian. Nawożone kwiaty zazwyczaj wytwarzają jedno stosunkowo duże ziarno. Owocem jest podłużnie pękająca kapsuła, z trzema lub więcej zaworami.

Niektóre gatunki, takie jak P. paniculata (floks ogrodowy) rosną pionowo, podczas gdy inne, takie jak P. subulata (floks szydlasty, różowy mech, floks górski) rosną krótko i matowo. Paniculata lub wysoki floks jest rodzimym amerykańskim dzikim kwiatem, pochodzącym z Nowego Jorku, na południe do Georgii, Mississippi i Arkansas. Kwitnie od lipca do września.

Floks – opis

Pnący floks rozprzestrzenia się szybko i stanowi doskonałą osłonę terenu. Można go posadzić, aby pokryć brzegi, wypełnić przestrzenie pod wysokimi drzewami, rozlać się i prześlizgnąć po zboczach. Pnący floks kwitnie wiosną i wytwarza długie, rozłożyste łodygi, które z wiekiem stają się drzewiaste. Został wprowadzony do uprawy pod koniec XVIII wieku.

Liście floksów są pożywieniem dla larw niektórych gatunków Lepidoptera, w tym motyli kropkowatych, Gazoryctra wielgusi, Fruczaka gołąbka i Schinia indiana. Gatunki floksów są również popularnym źródłem pokarmu dla świstaków, królików i jeleni.

Floks ogrodowy jest również jedną z tych rzadkich bylin, które można znaleźć w prawie każdym odcieniu kolorów. W rzeczywistości wybór kolorów i odmian jest tak szeroki, że wybór może być trudny.

Nic nie przebije atrakcyjności roślin floksów ogrodowych. Te wysokie, przyciągające wzrok byliny są idealne. Ponadto duże skupiska różowych, fioletowych, lawendowych lub białych kwiatów, kwitną przez kilka tygodni latem i tworzą doskonałe kwiaty cięte. Uprawa twardych floksów ogrodowych jest prosta, podobnie jak ogólna opieka.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Wrzos pospolity

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-31. Opublikowano w Byliny, Encyklopedia kwiatów, Krzewy liściaste, Kwiaty ogrodowe, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Wrzos pospolity

Wrzos, Wrzos pospolity, Wrzos zwyczajny (Calluna vulgaris) to jedyny gatunek z rodzaju Calluna, w rodzinie roślin kwitnących Ericacea.

Nisko rosnący, bylinowy krzew, w granicach 20-50 centymetrów wysokości, rzadko do jednego metra, występuje w Europie i Azji na glebach kwaśnych, na terenach słonecznych oraz umiarkowanie zacienionych. Jest dominującą rośliną w większości wrzosowisk w Europie, a także w niektórych roślinach bagiennych i kwaśnych lasach sosnowych oraz dębowych. Regeneruje się po okazjonalnym spalaniu i jest często zarządzany w rezerwatach przyrody i wrzosowiskach przez wypas owiec lub bydła, a także przez lekkie spalanie.

Calluna została oddzielona od blisko spokrewnionego rodzaju Erica przez Richarda Anthony Salisbury, który wymyślił ogólną nazwę Calluna, prawdopodobnie z greckiego Kallyno (καλλύνω).

Wrzos – opis

Wrzos ma małe liście (o długości mniejszej niż 2–3 mm), które są ułożone w odwrotnych i rozłożonych parach, podczas gdy te z Eryki są na ogół większe i występują w zwojach 3–4, czasem 5. Kwiaty pojawiają się późnym latem; w dzikich roślinach są one zwykle fioletowawe, ale okazjonalnie występują również rośliny kwitnące na biało. W przeciwieństwie do Erica, Calluna czasami uprawia podwójne kwiaty. Calluna jest czasem określana jako wrzos letni (lub jesienny), aby odróżnić go od zimowych lub wiosennych gatunków Eryka.

Wrzosy rosną w wilgotnych, kwaśnych, próchnicowych, nieco chudych, piaszczystych lub żwirowych, bardzo dobrze przepuszczalnych glebach, o średniej płodności w pełnym słońcu i częściowo w cieniu. Rośliny najlepiej radzą sobie w pełnym słońcu (lepsze kwitnienie), ale mogą docenić cień częściowo popołudniowego światła, w gorącym klimacie lata.

Wrzos – sadzenie

Wrzos może być sadzony jesienią lub wczesną wiosną. Potrzebuje co najmniej pół dnia słońca (minimum 6 godzin słońca dziennie). Pełne słońce jest lepsze, ponieważ kolory liści nasilają się po pełnym odsłonięciu. Zbyt duży cień sprawia, że rośliny są długonogie i wpływa na blask ich koloru.
Rośliny te wymagają dobrego nawodnienia. Jeśli gleba jest ciężka, kopiec ziemi może pomóc poprawić drenaż.
Najlepiej rozwijają się w strefach uprawy 4-8.
Wszystkie wrzosy rosną w kwaśnej glebie. Jeśli gleba jest zasadowa, dodanie mchu torfowego pomoże osiągnąć idealne pH od 4,5 do 5,5.
Duża przestrzeń wrzosowisk – jak ich dorosła szerokość – i co najmniej 60 centymetrów z dala od innych krzewów, pozwoli zapewnić dobrą cyrkulację powietrza, co jest ważne przy wzroście i koloru liści.
Podlewaj roślinę raz lub dwa razy w tygodniu, gdy gleba w pierwszym sezonie jest sucha. Gleby powinny być wilgotne, ale nie mokre. Sprzyja to szybkiemu i energicznemu rozwojowi. Po wyrośnięciu rośliny są odporne na suszę i rzadko wymagają podlewania.

Zastosowania ogrodowe

Mniejsze odmiany są przydatne jako pokrycia gruntowe lub w ogrodzie skalnym. Bardziej wyprostowane krzewy są skuteczne, gdy są sadzone w masie na zboczach. Również mogą być zlokalizowane jako rośliny w tle. Wrzos zazwyczaj dobrze łączy się z karłowatymi iglakami i krzewami liściastymi.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Lilie

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-31. Opublikowano w Encyklopedia kwiatów, Kwiaty cebulowe, Kwiaty doniczkowe, Kwiaty ogrodowe, Rośliny ozdobne, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Lilie

Lilie (Lilium) to rodzaj roślin kwiatowych z rodziny Lily Family (Liliaceae), z około 130 gatunkami. Lilie są wieloletnimi, bulwiastymi roślinami, często o efektownych kwiatach.

Z uwagi na ich atrakcyjny wygląd, były i są cenione jako rośliny ozdobne w wielu kulturach. Niektóre gatunki należą do najstarszych roślin ozdobnych, będąc również używane jako symbole religijne. Dopiero w XX wieku zyskały znaczenie przemysłowe, jako rośliny hodowlane i kwiaty cięte. Zwłaszcza w Azji są nadal używane jako żywność i rośliny lecznicze.

Lilie obecne są na wszystkich kontynentach półkuli północnej, zwłaszcza w strefach umiarkowanych klimatycznie. Głównym obszarem dystrybucji są Chiny, ośrodkami drugorzędnymi są Japonia, Ameryka Północna, a także Europa i Kaukaz.

Wybór lilii jest bardzo zróżnicowany. Istnieje 9 grup kwiatów: od krótkich, poprzez wysokie, zmiatane, wyprostowane, trąbkowe, nakrapiane lub zarumienione, w kolorach od czystej bieli, aż do krwistoczerwone i prawie wszystko pomiędzy. Wszystkie charakteryzują się elegancją i słodyczą zapachu, które sprawiły, że lilie królewskie rozkwitają w ogrodzie, a także wręcza się je jako prezenty i bukiety na specjalne okazje, takie jak wesela i niedziela wielkanocna.

Kiedy kwitną lilie?

Lilie mają tendencję do kwitnienia od wczesnego lata, do jesieni, w zależności od rodzaju. Poprzez staranne mieszanie wczesnych, środkowych i późnych odmian w swoim ogrodzie, będziesz cieszyć się ich wspaniałymi kwiatami od wiosny, do pierwszego mrozu. W domu, zarówno w formalnych, jak i naturalistycznych warunkach, większość lilii chętnie przyjmuje pojemniki.

Jak dbać o lilie?

Podczas aktywnego wzrostu swobodnie nawadniaj, zwłaszcza gdy nie ma wzmożonych opadów deszczu.
Trzymaj lilie ściśnięte, aby ich korzenie były chłodne. Ściółka powinna być wilgotna, ale nie mokra.
Stosuj płynny nawóz o wysokiej zawartości potasu. co 2 tygodnie od posadzenia, do 6 tygodni po kwitnieniu.
Każdej wiosny nakładaj cienką warstwę kompostu, a następnie warstwę ściółki.
Lilie nie kwitną więcej niż raz na sezon. Można usunąć wyblakłe kwiaty, aby rośliny nie marnowały energii na wytwarzanie nasion.
Po zakwitnięciu lilii można również usunąć samą łodygę. Nie usuwaj liści, dopóki nie popadną w brąz. Bardzo ważne jest, aby nie odciąć liści do końca sezonu, ponieważ pomagają one w dostarczeniu pożywienia, do kwitnienia w następnym sezonie.
Ściąć martwe łodygi późną jesienią lub wczesną wiosną.
Przed zimą dodaj warstwę ściółki, aby opóźnić zamarzanie ziemi i pozwolić korzeniom rosnąć. Pozostaw mulcz do wiosny, gdy minie ostatni twardy mróz.
Gdy pędy lilii wyrastają przez ściółkę na wiosnę, zacznij je stopniowo usuwać.

Znaczenie kwiatów: Co oznacza Róża?

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-30. Opublikowano w Róże, Znaczenie kwiatów. 1 komentarz do Znaczenie kwiatów: Co oznacza Róża?

Co oznacza Róża? Róża ma wiele znaczeń, które różnią się w zależności od koloru. Jest jednym z najbardziej znanych i ukochanych kwiatów.

Jak napisał niegdyś William Shakespeare: „To, co nazywamy różą, nazwane jakimkolwiek innym imieniem nadal będzie pachnieć słodko.” Róże były wielbione przez wieki. Dowody historyczne wskazują, że uprawiano je w Chinach około 5 tysięcy lat temu i od tamtej pory odgrywają ważną rolę w historii.

Co oznacza kwiat róży?

Róża ma wiele znaczeń, które różnią się w zależności od jego koloru. Jednak każda róża może być postrzegana jako następujące symbole:

Miłość
Honor
Wiara
Piękno
Poświęcenie
Zmysłowość
Bezczasowość
Równowaga
Pasja
Mądrość
Intryga

Oprócz faktu, że to jeden z najczęściej sprzedawanych i uprawianych kwiatów, można znaleźć również tatuaże wśród kobiet i mężczyzn, jako wyraz piękna i innych znaczeń.

Znaczenie kolorów kwiatów róż

Czerwona róża

Czerwona róża stała się symbolem romantycznej miłości. Nie ma częstszego ani bardziej trwałego znaku miłości i piękna w zachodniej sztuce i literaturze, aniżeli czerwone róże. Czerwone róże także pojawiają się często w klasycznej sztuce – na obrazach, w filmach i innych lokalizacjach. Mimo tego, że czerwona róża ma długą historię, nadal jest liderem w symbolice namiętnej miłości.

Różowa róża

Różowe róże są różami uniwersalnymi. To one są odpowiednie do wysyłania podziękowań, rozweselania lub uznania romantycznej okazji. Są pierwszą uprawową różą kolorową, a to dlatego, że były najbardziej rozpowszechnione na wolności. Stamtąd przeszły jeszcze długą historię w zachodnich sztukach, a także dekoracji. Wiktorianie zabrali je jeszcze dalej, używając od tapet, poprzez tapicerkę i kartki z życzeniami. Różowa róża od zawsze kojarzyła się z uczuciem i wdzięcznością, jednak rozwijające się techniki stworzyły szerszy zakres odcieni, a więc związane z nimi znaczenia są już bardziej utwierdzone i dopracowane. Ciemniejsze różowe róże uznaje się za symbol wdzięczności, natomiast te jaśniejsze kojarzą się z podziwem i łagodnością.

Biała róża

Białe róże są dostosowane do pełnych czci okazji, a także sposobem na uczczenie przyjaciół lub ukochanej osoby, w obliczu nowego początku, czy też pożegnania. Biały kolor oznacza szacunek i oddaje hołd nowym startom, wyraża nadzieje na nadchodzą czas. W historii biała róża symbolizowała niewinność i czystość, dlatego kojarzy się z weselami oraz ślubnymi bukietami. Dzisiaj biała róża zachowuje swoje skojarzenia zarówno z czystą miłością, jak i ceremonią, co uczyniło ją uznaniem związków i uroczystości, takich jak chrzciny, rocznice i ukończenia szkoły.

Pomarańczowa róża

Pomarańczowe róże przypominają cytrusy, ogień oraz zachody słońca. Są uważane za intensywny sposób na podziękowanie, gratulacje i uczucia. Z racji tego, że pomarańczowe róże nie mają długiej historii jak inne kolory, symbolizują nowoczesny styl.

Na przełomie XIX i XX wieku nagle na scenie pojawiło się zupełnie nowe znaczenie. Połączenie przyjaznej żółtej róży ze znaczeniem czerwonej róży, stworzyło bardziej subtelniejsze znaczenie miłości, wyłaniającej się z przyjaźni. Inna symbolika związana z różą pomarańczową to wszelkie optymistyczne przesłania, takie jak gratulacje, miłość, podziękowanie, czy przyjaźń.

Żółta róża

Żółte róże to świetny sposób na wzniesienie toastu, poprawienie nastroju i życzenia dobrego samopoczucia. Z uwagi na skojarzenia ze ciepłem oraz słońcem, żółty to kolor ciepłych uczuć przyjaźni oraz optymistycznych myśli. We wschodnich kulturach prezentuje moc, radość, mądrość. Każdy kwiat o tym kolorze jest odpowiedni dla tych wiadomości, jednak żółta róża w szczególności ma optymistyczny przekaz, co czyni najlepszym wyborem.

Róża lawendowa

Róża lawendowa wywołuje zachwyt. Wyraża również „miłość od pierwszego wejrzenia”. Ciemniejsze odcienie róż lawendowych (zbliżone do fioletu) dają poczucie królewskiego majestatu i splendoru. Te róże są używane do wyrażania fascynacji i uwielbienia.

Niebieska róża

Niebieska róża jest wciąż tak samo nieuchwytna jak róża czarna. Nie da się ich osiągnąć w naturalny sposób, dlatego stąd też oznaczają coś tajemniczego i nieosiągalnego, a także trudnego do zdobycia. Mówią „Nie mogę Cię mieć, ale nie mogę przestać o tobie myśleć”.

Zielona róża

Zielony jest kolorem harmonii, bogactwa i płodności. Jest to również kolor wskazujący na spokój i ciszę. Zielone róże (są to białe róże z odcieniami zieleni) mogą symbolizować najlepsze życzenia pomyślnego nowego życia lub pragnienia odzyskania zdrowia.

Czarna róża

Czarny to kolor śmierci i pożegnania. Czarna róża, jak niebieska róża, pozostaje nieuchwytna. Czarne róże przekazują śmierć uczucia lub idei. Wysłanie komuś czarnych róż wskazuje na śmierć związku.

Mieszane róże

Poprzez celowe mieszanie róż w różnych kolorach, możesz stworzyć bukiet emocji. Na przykład bukiet czerwonych i białych róż oznaczałby „Bardzo Cię kocham, a moje intencje są honorowe”. Losowa mieszanka róż przekazałaby mieszane uczucia lub wysłała wiadomość: „Nie wiem jeszcze jakie są moje uczucia, ale na pewno lubię Cię na tyle, by wysłać Ci róże”.

Etymologiczne znaczenie kwiatu róży

Stara angielska róża pochodzi z łacińskiej rosy i prawdopodobnie pochodzi z włoskich i greckich dialektów rodonu i najprawdopodobniej z irańskiego korzenia * vrda-. Róża była wyjątkowa dla regionu Macedonii i Tracji, a także dla Persji, a nazwy łacińskie i greckie pochodziły najprawdopodobniej ze źródła tracko-frygijskiego.

Symbolika kwiatu róży

W renesansie róża z 8-ma płatkami była przesłaniem odrodzenia i odnowy. W sztuce oraz tekstach alchemii, 7 płatków posiada symbolikę porządku i zrozumienia. Związki numerologii z różą to też widoczność w masonerii, gdzie trzy róże symbolizują miłość, światło i życie.

W mitologii róża jest kojarzona Afrodytą – boginią miłości z Grecji, najczęściej prezentowaną z ozdobioną różami wokół głowy, szyi oraz stóp. Mówi się również, że krzew róży wyrósł w kałuży krwi wylanej z zabitego kochanka Afrodyty, Adonisa. W chrześcijańskiej mitologii krzak róży podobno wyrósł w miejscu śmierci Chrystusa.

W epoce klasycznej róża była święta dla wielu bogiń, w tym dla Izydy. Starożytni Grecy i Rzymianie również zidentyfikowali różę odpowiednio z boginiami miłości, Afrodytą i Wenus. W Rzymie na drzwiach pokoju, w którym dyskutowano tajne lub poufne sprawy, umieszczano dziką różę. Zwrot sub rosa , czyli „pod różą”, oznacza zachowanie tajemnicy i wywodzi się z tej starożytnej rzymskiej praktyki.

Chrześcijanie w średniowieczu zidentyfikowali pięć płatków róży z pięcioma ranami Chrystusa. Róża później związała się z Maryją Dziewicą i została ostatecznie przyjęta jako symbol krwi chrześcijańskich męczenników. Bukiet czerwonych róż jest używany jako prezent na Walentynki, który jest dniem świętowania Chrześcijańskiego Świętego Walentego.

W bardziej współczesnych czasach, w 1986 roku została nazwana kwiatowym emblematem Stanów Zjednoczonych i jest prowincjonalnym kwiatem Alberty w Kanadzie. Jest to państwowy kwiat 4 stanów USA, w tym: Iowa, Północna Dakota, Georgia i Nowy Jork.

Znaczące cechy botaniczne kwiatu róży

Biodra różane niektórych gatunków są niezwykle bogate w witaminę C. Z tego powodu biodra często są wytwarzane w postaci dżemu, galaretki lub parzone na herbatę. Owoce dzikiej róży mają również niewielkie zastosowanie lecznicze, takie jak między innymi lek przeciwdepresyjny, afrodyzjak i środek przeciwbakteryjny. Są one stosowane w suplementach diety i mogą być prasowane lub filtrowane w celu uzyskania syropu z owoców róży. Olej z nasion biodra jest również stosowany w produktach do pielęgnacji skóry i produktach do makijażu.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Chryzantema

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-30. Opublikowano w Byliny, Encyklopedia kwiatów, Krzewy liściaste, Kwiaty doniczkowe, Kwiaty ogrodowe, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Chryzantema

Chryzantema (inaczej Złocień, ang. Chrysanthemum) jest rośliną kwiatową z rodzaju Chrysanthemum, z rodziny Asteraceae.

Większość gatunków pierwotnie pochodzą z Azji, zwłaszcza jej wschodniej części, a centrum różnorodności znajduje się w Chinach. Istnieją różne odmiany ogrodnicze.

Chryzantemy – opis

To wieloletnie rośliny zielne lub krzewy. Mają na przemian ułożone liście, podzielone z zębatymi lub czasami gładkimi krawędziami. Kwiatostan złożony jest szeregiem kilku główek kwiatowych lub czasami pojedynczej głowy. Głowa ma podstawę pokrytą warstwami filylii. Prosty rząd różyczek jest biały, żółty lub czerwony; wiele okazów ogrodniczych zostało wyhodowanych w celu noszenia wielu rzędów różyczek w różnych kolorach. Dyski różyczki dzikich taksonów są żółte. Owocem jest żebrowany trądzik. Chryzantemy, znane również jako „mamusie”, są jedną z najładniejszych odmian bylin, które zaczynają kwitnąć wczesną jesienią. Jest to również znany jako ulubiony kwiat w miesiącu listopadzie. Chryzantemy (mamusie) są jednym z najpopularniejszych jesiennych kwiatów w ogrodzie.

Chryzantemy po raz pierwszy uprawiano w Chinach jako kwitnące zioła, już w XV wieku pne. W roku 1630 zarejestrowano ponad 500 odmian.

Nazwa botaniczna: Chrysanthemum spp.
Nazwa zwyczajowa: Chryzantema, złocień, mamusie ogrodowe, chryzantemy ogrodowe, mamusie
Rodzaj rośliny: wieloletni kwiat zielny
Dojrzały rozmiar: 10-90 cm wysokości, 30-90 cm szerokości; rozmiar zależy od odmiany.
Ekspozycja na słońce: pełne słońce
Rodzaj gleby: Humusy, żyzna gleba, która jest wilgotna, ale dobrze przepuszczalna
PH gleby: 6,5 do 6,7
Czas kwitnienia: od września, do pierwszych mrozów
Kolor kwiatów: różne odcienie żółtego, białego, czerwonego, fioletowego; trochę bicolorów
Strefy twardości: 3 do 9
Obszar rodzimy: pochodzi z Azji i północno-wschodniej Europy; większość gatunków pochodzi ze wschodniej Azji.

Chryzantemy – uprawa

Ekspozycja: Chryzantemy preferują pełne światło słoneczne w sezonie wegetacyjnym, a niedostateczna ilość światła słonecznego spowoduje, że roślina będzie słabsza, co da mniej główek kwiatów. Zakwity będą trwać dłużej, jeśli zostaną przeniesione w cieńsze miejsce po rozwinięciu pąków kwiatowych.

Gleba: Wolą bogate, dobrze przepuszczalne gleby. Dobrą zasadą jest, jeśli gleba jest dobra dla warzyw, to jest dobra dla chryzantem.

Czas kwitnienia: Od września, aż do mrozu. „Mamusie” są znane jako rośliny krótkiego dnia, co oznacza, że kwitnienie jest wywoływane przez krótsze dni późnym latem i wczesną jesienią. Kwitnienie można również wymusić w szklarni kontrolowanej światłem.

Choroby i szkodniki: Niektóre choroby, które mogą dotknąć, to plamistość liści, mączniak prawdziwy i choroby wirusowe. Unikaj przeludnienia i nadmiernie zacienionych miejsc, które powodują, że wilgoć pozostaje na liściach, co stanowi siedlisko chorób. Szkodniki mogą obejmować mszyce, gąsienice, skoczki, liściaste i owady roślinne.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Żonkile

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-30. Opublikowano w Byliny, Encyklopedia kwiatów, Kwiaty cebulowe, Kwiaty wiosenne, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Żonkile

Żonkil (Narcissus jonquilla lub jonquil) to bulwiasta roślina kwitnąca, gatunek Narcyza, który pochodzi z Hiszpanii i Portugalii. Żonkile stały się jednak naturalizowane w wielu innych regionach.

Żonkil – opis

Narcissus jonquilla to bulwiasta roślina wieloletnia. Dorasta do 30 cm wysokości i zawiera 1-5 zazwyczaj pachnących kwiatów na łodygę, każdy kwiat ma rozłożyste segmenty okwiatu (płatki) i małą koronę. Roślina nosi długie, wąskie, przypominające szuwary liście (stąd nazwa żonkil, hiszpańskie junquillo, z łacińskiego juncus. Późną wiosną posiada do pięciu pachnących żółtych lub białych kwiatów. Jest rodzicem wielu odmian w klasyfikacji ogrodniczej. W klasyfikacji Narcissus Royal Horticultural Society obejmuje hybrydy i odmiany N. jonquilla i N. apodanthus, które wykazują wyraźne cechy tych dwóch gatunków.

N. jonquilla (żonkil) jest uprawiana od XVIII wieku we Francji jako najsilniejszy gatunek Narcissus, stosowany w oleju – składnik wielu nowoczesnych perfum.

Nazwa naukowa: Narcissus jonquilla L.
Popularne nazwy: Jonquil, Wild Jonquil, Rush Daffodil
Synonimy: Hermiona jonquilla, Hermiona juncifolia, Hermiona similis, Jonquilla juncifolia, Jonquilla odora, Narcissus juncifolius, Narcissus similis, Philogyne minor, Queltia jonquilla, Queltia juncifolia, Tityrus jonquilla

Encyklopedia kwiatów i roślin: Jaskier

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-29. Opublikowano w Byliny, Encyklopedia kwiatów, Kwiaty cebulowe, Kwiaty doniczkowe, Kwiaty ogrodowe, Rośliny ozdobne, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Jaskier

Jaskier (Ranunculus) to rodzaj roślin zielnych z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Istnieje około 500 gatunków roślin kwiatowych z tej rodziny.

Płatki są często bardzo błyszczące, zwłaszcza u gatunków żółtych, dzięki specjalnemu mechanizmowi barwienia: górna powierzchnia płatka jest bardzo gładka, co powoduje odbicie lustrzane. Błysk wspomaga przyciąganie owadów zapylających i regulację temperatury narządów rozrodczych kwiatu. Jaskry zazwyczaj kwitną na wiosnę, ale kwiaty można znaleźć przez całe lato, zwłaszcza gdy rośliny rosną jako oportunistyczne kolonizatory, jak w przypadku chwastów ogrodowych.

Gatunki Ranunculus są używane jako pokarm przez larwy niektórych gatunków Lepidoptera. Niektóre gatunki są popularnymi kwiatami ozdobnymi w ogrodnictwie, z wieloma odmianami, wybranymi do kwiatów dużych i jasno kolorowych.

Te wspaniałe kwiaty są ukochane ze względu na ich jaskrawo kolorowe płatki o podwójnym marszczeniu, wysokie łodygi i długie życie w wazonie. Ich kolorystyka, od głębokiego różu i moreli po kremową i bladożółtą, czyni je ulubionymi w sklepach kwiaciarskich i bukietach ślubnych.

W cieplejszym klimacie jaskier może być sadzony na zewnątrz jesienią, przy minimalnej ochronie. W chłodniejszych miejscach, gdzie temperatury spadają znacznie poniżej zera przez dłuższy czas, poczekaj, aż zasadzisz bulwy późną zimą lub wczesną wiosną (gdy minie zagrożenie mrozem) lub zacznij w pomieszczeniach, w doniczkach około 8 do 12 tygodni przed ostatnim mrozem. Kwitnienie trwa około 90 dni: cebulki posadzone jesienią, kwitną wczesną wiosną i trwają przez sześć do siedmiu tygodni, podczas gdy sadzone późną zimą kwitną do połowy wiosny i trwają przez cztery do sześciu tygodni.

Uprawiane w pojemnikach

Ogrodnicy w klimacie umiarkowanym (zimnym) mogą hodować jaskier jako okazy kontenerowe. Używaj pojemników z otworem drenażowym na dole. Napełnij pojemnik dobrej jakości, dobrze drenującą mieszanką doniczkową. Umieść cebulki w odległości od 7 do 10 centymetrów i posadź je w pojemniku na głębokość około 5 centymetrów. Nawodnij po posadzeniu i umieść pojemnik w miejscu, gdzie otrzyma pełne słońce przez cały dzień.

Encyklopedia kwiatów i roślin: Krokusy

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-29. Opublikowano w Encyklopedia kwiatów, Kwiaty cebulowe, Kwiaty wiosenne, Kwiaty zimowe, Rośliny wieloletnie. Brak komentarzy do Encyklopedia kwiatów i roślin: Krokusy

Krokus (łac. Crocus, ang. Crocuses lub croci) to rodzaj roślin kwiatowych z rodziny kosaćcowatych, obejmujący 90 gatunków bylin rosnących z bulw.

Wiele z nich uprawia się na kwiaty pojawiające się jesienią, zimą lub wiosną. Szafran z przyprawami uzyskuje się ze znamion Crocus sativus, gatunków kwitnących jesienią. Krokusy są rodzime dla lasów, zarośli i łąk, od poziomu morza, do tundry alpejskiej w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, w Europie Środkowej i Południowej, na wyspach Morza Egejskiego i całej Azji Środkowej do prowincji Xinjiang w zachodnich Chinach.

W wielu regionach prawdziwe nadejście wiosny charakteryzuje się pojawieniem się kwiatów krokusów, jednego z pierwszych kwitnących wiosną. Często można je zobaczyć, zerkając przez śnieg przed pojawieniem się jakichkolwiek innych kwiatów w krajobrazie.

Krokus – opis

Krokusy to nisko rosnące rośliny wieloletnie, wyrosłe z bulw. Krokusy są w rodzinie Iridaceae. Kolory kwiatów na tubowatych kwiatach obejmują barwy białe, fioletowe, lawendowe, żółte i paski. Występują w różnych warunkach, od lasów po ogrody przybrzeżne i trawniki na przedmieściach. Krokusy są najczęściej sadzone dla wczesnego wiosennego koloru, chociaż są też odmiany, które kwitną późną jesienią i wczesną zimą. Upewnij się, że wiesz, jaki rodzaj kupujesz, wybierając je dla swojego krajobrazu. Jest trochę zmienności wielkości roślin krokusów, ale żadna nie ma więcej niż 15 cm wysokości i szerokości 7-10 cm.

Krokusy są bardzo adaptowalne i wystarczająco małe, aby można je było schować w grządkach, pod drzewami, a nawet na trawniku. Istnieje ponad 80 gatunków krokusów, ale większość dostępnych cebulek (w rzeczywistości bulw) to mieszanki różnych gatunków i odmian. Zwykle sprzedaje się i sadzi około 30 różnych odmian. Hybrydy mają tendencję do kwitnienia nieco później, a zmieszanie ich z innymi gatunkami krokusa zapewni dłuższy okres kwitnienia.

Uprawa krokusów

Kwitnące wiosną krokusy należy sadzić wczesną jesienią. Krokusy najlepiej radzą sobie w pełnym słońcu, ale ponieważ kwitną tak wcześnie, na kwitnących drzewach będzie niewiele liści, więc cienie w lecie są dobre dla kwitnących wiosną krokusów. Rośliny krokusów preferują neutralne pH gleby, wynoszące sześć lub siedem. Ważniejszy niż pH gleby jest dobry drenaż. Podobnie jak w przypadku większości roślin podobnych do żarówek, krokusy nie lubią siedzieć na mokrej glebie, szczególnie w okresie letnim, gdy są uśpione.

Krokusy wymagają niewielkiej konserwacji. Lubią być podlewane regularnie wiosną i jesienią. Jeśli nie ma pokrywy śnieżnej, bulwy będą również potrzebować wody przez całą zimę. Drzemią w lecie i wolą bardziej suchą ziemię w tym czasie.

Szkodniki i choroby

Krokusy są podatne na wirusy, które mogą powodować zniekształcenia, smugi i pączki, które nie otwierają się. Nie ma lekarstwa na choroby wirusowe; jeśli uderzą, pozbądź się roślin, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa.

Największym problemem są bulwy i kwiaty zjadane przez wiewiórki, jelenie, króliki i wiewiórki. Asortyment gryzoni żywi się samymi bulwami. Inne zwierzęta, takie jak skunksy, wykopią je z ziemi podczas poszukiwania owadów. Są płynne środki odstraszające, które można rozpylać na liście i granulowane środki odstraszające, które można rozsypać, aby zapobiec skubaniu. Możesz także kupić klatki z drutu, aby chronić bulwy, gdy je sadzisz. Jeśli zauważysz, że Twoje rośliny są stale ranione, unikaj używania mączki kostnej, która może przyciągać zwierzęta. Zamiast tego spróbuj przeplatać krokusy żonkilami, których nienawidzą zwierzęta.

Lasy miejskie ruszą na pomoc?

Napisane przez Tomasz Warsiński w dniu 2019-07-26. Opublikowano w Świat. Brak komentarzy do Lasy miejskie ruszą na pomoc?

Lasy miejskie i zielona infrastruktura w miastach mogą odgrywać bardzo ważną rolę w poprawie jakości życia. Oferują one szereg korzyści dla ludności.

Zapewniają istotne usługi, takie jak pochłanianie CO2, filtrowanie zanieczyszczeń pyłowych i atmosferycznych, odprowadzanie i oszczędzanie wody deszczowej, przeciwdziałanie miejskim wyspom ciepła, poprawianie zarówno estetyki, jak i spostrzegawczości jakość i dostarczanie terenów rekreacyjnych.

Na całym świecie wiele miast podjęło ambitne inicjatywy zalesiania obszarów miejskich. Podczas Światowego Forum Lasów Miejskich 2018, które odbyło się w Mantui (Włochy) w listopadzie ubiegłego roku, przedstawiono różne ścieżki i doświadczenia różniące się wielkością, strukturą i kulturą. Wszystkie te same rozwiązania miały na celu wzmocnienie zielonej infrastruktury i wzmocnienia spójności społecznej, a także dążenia do sprawiedliwego oraz zrównoważonego rozwoju.

Według FAO, Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa – „Dobrze zarządzane lasy i drzewa w miastach i wokół nich zapewniają siedliska, żywność i ochronę wielu roślin i zwierząt, a zatem przyczyniają się do utrzymania i zwiększenia różnorodności biologicznej”.

– Departament Leśnictwa jest zaangażowany w zwalczanie wylesiania, ponieważ najważniejszą kwestią jest zapewnienie źródła utrzymania dla populacji zależnych od lasów – dodał zastępca dyrektora generalnego departamentu Hiroto Mitsugi. – Ten aspekt dotyczy nie tylko wszystkich mieszkańców obszarów wiejskich, ale także mieszkańców miasta, ponieważ drzewa dostarczają wodę, poprawiają jakość powietrza i przyczyniają się do zdrowego środowiska – kontynuuje.

Niezdrowe miasta

Miasta są coraz bardziej niezdrowe z powodu emisji CO2, drobnych proszków, substancji zanieczyszczających i prawie nieznośnego letniego upału. Udowodniono, że lasy pochłaniają 40% emisji paliw kopalnych: dlatego leśnictwo miejskie i podmiejskie musi stać się priorytetem w międzynarodowym programie rządów oraz instytucji lokalnych i międzynarodowych.

Konieczna jest radykalna zmiana w sposobie działania: należy zwiększyć liczbę terenów zielonych i małych parków, sadzić drzewa, aby stworzyć korytarze ekologiczne, należy wybudować zielone budynki lub nawet pionowe zielone budynki. Inicjatywy te miałyby wpływ nie tylko na jakość powietrza i klimat, ale także na rozwój gospodarczy samych miast, ponieważ pobudziłyby mikro-rolnictwo i produkcję żywności w celu przeciwdziałania ubóstwu.

Inwestowanie w zieleń miejską jest szczególnie efektywne i wydajne nawet z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ zapewnia zmniejszenie różnego rodzaju wydatków, takich jak chłodzenie budynków, utrzymanie gruntów i odporność hydrogeologiczna.

Poprzez zwalczanie zanieczyszczenia powietrza rośliny umożliwiają zmniejszenie wydatków na zdrowie publiczne, podczas gdy publiczne parki i tereny zielone oferują możliwości spotkań i spotkań towarzyskich. Chodzi o rozwiązania oparte na przyrodzie (nbs) dotyczące takich kwestii, jak zużycie energii, zużycie wody i ogrzewanie miejskie.